تا مرا تصویری از خطش  برابر مانده بود،

در گلویم بغض یک الله اکبر مانده بود.

با خیال خد و خالش عشق و حالی داشتم،

مست را گویی میی از شب به ساغر مانده بود.

یک نفس، کیفیت صد باده ی جمشید داشت،

تا صبا را عطری از آن طره در بر مانده بود.

زلف او این سالها صد رنگ و صد جوهر گرفت

بوی دستم لیک زیر رنگ و جوهر مانده بود.

صحبتی هرچند از برگشتن و ماندن نکرد،

با امیدی سالها چشمم به آن در مانده بود.

شاید او این سالها صد باور دیگر گرفت،

قلب من اما به آن ایمان و باور مانده بود.

روی زردی یادگارش ماند، گویی زین دکان

تاجری رفت و از او یک کیسه ی زر مانده بود.

22/9/94 ساعت 12